Άλατλι, Λάλε – Στις δύο ανάμεσα

Ένεκεν, λογοτεχνικό περιοδικό τ.47 σ.152, 153

Στις δύο ανάμεσα

Χωρίς φασαρία πολλή χωρίσαμε
εκείνη δεν είπε μείνε
εγώ δεν είπα φεύγω.
Για να τη λησμονήσω
άρχισα να βλέπω μια άλλη
χωρίς να της το πω,
ήταν στην αναπνοή μου ακόμα εκείνη, στο βάθος.
Αναζητούσα τα φιλιά της
να μείνω άλλο όμως, δεν μπορούσα,
είχε γίνει δύσκολη, ιδιότροπη, καταπιεστική, επιθετική, νευρικιά, επικίνδυνη…

Εντελώς διαφορετική ήταν η καινούρια
μαλακιά, τρυφερή και απαλή,
με αγάπη αγκάλιαζε
με ειλικρίνεια μιλούσε,
ένιωθα πρώτη φορά ασφάλεια,
ήξερε πως έπρεπε να με έχει ελεύθερη
για να επιστρέφω πάντα.

Με κυνηγάει ακόμα η πρώην,
τις νύχτες εισβάλλει στα όνειρα μου!
Λέει να μη δώσω σημασία η νυν,
αφού εμείς ανταμώσαμε
τη ζωή μας φτιάξαμε.
Έτσι αισθάνομαι κι εγώ,
δεν μπορώ όμως να την σβήσω από το μυαλό
ούτε κι από την καρδιά.

Η ζωή της είναι κατηφόρα
κάθεται πλέον σε άλλες αγκαλιές,
έμπλεξε άσχημα,
άγρια δάχτυλα τώρα τη χαϊδεύουν
της συμπεριφέρονται απάνθρωπα
την ταλαιπωρούν,
δεν την αφήνουν να πίνει και να γλεντάει
να τραγουδάει και να χορεύει.
Τo τσιμεντένιο κορμί της
τον ουρανό, τον ήλιο δεν βλέπει πια.
Εκατομμύρια μυρμήγκια περπατάνε πάνω της
εκεί που κάποτε περιπλανιόταν η Ιώ,
το παρελθόν της κρύφτηκε στις αναμνήσεις,
ζει πλέον επειδή δεν πεθαίνει.

Στεναχωριέμαι για εκείνη
τα καλύτερα μου χρόνια μαζί της,
ένας έρωτας σαν του Δία.
Όχι να είμαι δίπλα της τώρα
αλλά να ήξερα, αν κι από μακριά
ότι είναι καλά, περνάει όμορφα.
Της λείπω άραγε;

Τα μεσάνυχτα
απλώνω τα χέρια μου για να τη σώσω
δεν τη φτάνουν,
τα σηκώνω ψηλά σήμερα
και την αφήνω σε εκείνα που δεν είναι δικά μου.
Πνίγω τις λέξεις μου και φυσάω τις τελευταίες:
«Αντίο Κωνσταντινούπολη,
είμαι με τη Θεσσαλονίκη!»